Met droefheid hebben wij kennisgenomen van het overlijden van Elisabeth Romanillos. Als voormalig vicevoorzitter van de Adviesraad Sociaal Domein Oss heeft zij zich jarenlang met hart en ziel ingezet voor de gemeenschap. Haar betrokkenheid, scherpe inzichten en onuitputtelijke inzet hebben een blijvende indruk achtergelaten.
Met droefheid hebben wij kennisgenomen van het overlijden van Elisabeth Romanillos. Als voormalig vicevoorzitter van de Adviesraad Sociaal Domein Oss heeft zij zich jarenlang met hart en ziel ingezet voor de gemeenschap. Haar betrokkenheid, scherpe inzichten en onuitputtelijke inzet hebben een blijvende indruk achtergelaten.
Elisabeth had een lange en indrukwekkende loopbaan binnen het sociale domein. Voordat zij in 2011 met pensioen ging, werkte zij als opbouwwerker bij verschillende organisaties, waaronder Diagonaal en Vivaan, de voorloper van ONS Welzijn. In deze rol stond ze altijd dicht bij de mensen, met haar voeten in de modder, en wist ze precies wat er speelde. Haar toewijding hield niet op na haar pensioen; zij bleef actief in de Stichting CliëntenPlatform Oss en later in de Wmo-raad, waar zij talloze adviezen schreef.
Als vicevoorzitter van de Adviesraad Sociaal Domein Oss was Elisabeth een verbindende kracht. Ze verving regelmatig voorzitters van kenniskringen en zorgde ervoor dat de dialoog tussen bewoners en politiek open en toegankelijk bleef. Haar missie was duidelijk: ontmoeten en verbinden. Dit gedachtegoed leeft voort in de speciale herinneringstafel in “Ons Huis van de Wijk” en op haar bekende bankje bij wijkcentrum De Hille, met de treffende inscriptie: “Elisabeth’s bankje – Voor uitzicht op ontmoeting en dialoog”.
Elisabeth was een vrouw van verhalen en idealen. Ze was trots op haar inzet voor Broodje Ussen, een initiatief voor eenzame mensen om hen actief te betrekken bij de samenleving. Ook haar strijd voor erkenning van de Q-koortsproblematiek in Oss toont haar vastberadenheid. Als “Juffrouw Q-koorts” wist ze het college te overtuigen van de ernst van deze kwestie, wat leidde tot concrete veranderingen in beleid.
Haar kritische blik en rechtlijnigheid maakten haar tot een gerespecteerd lid van de adviesraad. Ze nam geen blad voor de mond en sprak mensen direct aan, altijd met de bedoeling om vooruitgang te boeken. Ze bleef zich tot het laatst toe afvragen hoe het vertrouwen van de burger in de politiek kon worden hersteld en hoe de commercialisering van de zorg kon worden teruggedrongen. Haar nalatenschap is een inspiratiebron voor ons allen.
We zullen Elisabeth herinneren als een bevlogen en betrokken vrouw, een bruggenbouwer en een onvermoeibare pleitbezorger voor een sociaal en rechtvaardig Oss. Haar kennis, haar netwerk en vooral haar warme persoonlijkheid zullen door velen gemist worden.
Onze gedachten zijn bij haar familie en dierbaren.
Rust zacht, Elisabeth.
